Pasen 2017, volgens de weersvoorspellingen kouder dan Kerst 2016. Niet een ideaal plaatje als je wilt zeilen. We hebben onze plannen voor een lang weekend dus in de koelkast gezet 🙂
Maar ja als je 4 dagen kan zeilen, maar het weer het niet echt aantrekkelijk maakt (en wij zijn heel gauw tevreden), en je een beetje naar je bootje zit te staren (een nadeel als ie gewoon aan huis ligt), dan gaat op de derde dag gewoon het zeilpak aan en de trossen los.
Tegen 12 uur op 1ste Paasdag, duiken we nog net op tijd naar binnen om een hagelbui te laten passeren. Een half uurtje later is de bui weg, breekt de zon weer door en als je de temperatuur niet zou voelen, ziet het er uit als een mooie lente dag. Het echter net geen 9 graden en er staat een straffe NW wind, later meten we 27-29 knopen ware wind!
Het voordeel; het is niet druk op het water en als we bij de Prinses Margrietsluis aankomen, kunnen wij direct naar binnen als de 2 bootjes uit zijn gevaren. De brug blijft open en in no time zijn we geschut. Ik dank de brugwachter via de marifoon voor deze snelle schutting.
Jeannet, die wel begreep dat ik even de kop moest leeg zeilen, maar liever lekker warm binnen was gebleven, geeft aan dat ze het wel een beetje rustig aan wil doen. De windmeter geeft 22 (ware) knopen aan en mijn aandeel in het compromis is dat we een dubbel rif trekken en de fok gereefd gebruiken. Dat is de eerste keer dat we zo gereefd zeilen. De wind trekt af en toe door naar 29 knopen, en de snelheid loopt af en toe op tot 7,9 kts.
De wind snijdt aan je kop en na 2 uurtjes zeilen varen we via de Lemstersluis terug naar huis. Niet nadat Jeannet eerst nog even selderijstengel bij de Jumbo koopt die we eerder vergeten waren voor het eten van vanavond.
Als we in de Lemstersluis liggen worden we aangesproken door een gezin; “Mag ik u wat vragen? Heeft u hiervoor een Dehler 31 gehad?” Verbaast hoor ik de vraag aan en antwoord met “..ja dat hebben we…”. “Wij hebben de Pura Vida afgelopen jaar gekocht…” zegt de man. “De mast is afgelopen jaar naar beneden gekomen. Een breuk op de voorstag op de dekverbinding…” Ik schrik van het verhaal, maar antwoord dat wij de Yazz inderdaad hebben verkocht in 2013 en dat het schip nu Pura Vida heet. “U hoeft zich niet verantwoordelijk te voelen hoor..” antwoordt de man, die kennelijk mijn non-verbale uitdrukking heeft gelezen. “We liggen hier ook in Lemmer..”
De sluisdeuren gaan open en wij moeten verder, maar het verhaal blijft in mijn hoofd hangen. Hoe is het mogelijk dat, en ik vind het ontzettend leuk, ons vorige schip nu ook in Lemmer een thuishaven heeft.
De volgende dag maken Jeannet en ik een lopie door Lemmer en we besluiten onze oude Yazz op te zoeken in de haven. Ze ligt er prachtig bij, met een nieuwe mast en giek weliswaar.
Uiteraard hebben we ook weer even gefilmd aan boord:
