15 juli; Be Nice??

????Zo zit je dan in de kajuit van je boot in de rustige haven van Texel. Je hoort de schaapjes op de dijk blèren en hier en daar iemand wakker worden. Je pakt je iPad opent een eerste pagina en direct slaat je hart over van de aanslag in Nice. Er bekruipt me een gevoel van intens verdriet, machteloosheid en medeleven. Direct stuur ik een berichtje naar mijn dochter…..kijk hier liepen wij een paar jaar geleden en toen speelde deze warboel nog niet in Europa. Ook mijn dochter zegt direct dat ze zo geschrokken was van dit bericht en dat er niet alleen 83 mensen gedood zijn maar nog zoveel meer die hun leven lang getraumatiseerd zulken zijn en psychische problemen hier aan zullen over houden. Even voel ik me in de boot op deze paar vierkante meter het veiligst voor de buitenwereld. Wat is er aan de hand in deze wereld….waar zullen we ooit nog helemaal veilig zijn in ons hoofd. Tranen branden achter mijn ogen mijn gevoel is even met iedereen in Nice die dit moeten meemaken. Dan moet jezelf weer verder en in het hier en nu gaan leven want wanneer gaan we weer zo’n bericht lezen of erger nog zijn we zelf ooggetuige of slachtoffer……wie kan hier een einde aan maken??????