In tegenstelling tot gisteren is het weer wel wat opgeknapt. Geen waarschuwingen meer, maar nog wel regenbuien.
We moeten vandaag vertrekken want morgen moeten we allebei weer aan het werk.
Rond 10 uur varen we uit, eerst richting Enkhuizen. Donkere wolken pakken zich samen als we de haven uitvaren. De wind komt uit zuidelijke richting en is matig (3Bft).
Meteen krijgen wij onze eerste bui voor die dag over ons heen en de wind vlaagt.
Naar mate we meer in de buurt van Enkhuizen komen neemt de regen toe en zakt de wind in. Met 2-3 knopen dobberen we richting Enkhuizen.
In de buurt van Enkhuizen begint de wind opeens toe te nemen en in de verte zien we hoe een reddingsboot een zeiljacht op sleeptouw neemt.
Wij varen op het grootzeil en de fok en we beginnen meer en meer helling te maken. Met moeite kan ik het schip nu nog op koers houden. Voor ons draait Anton de Wink in de wind en reeft zijn grootzeil. Wij volgen dit plan en steken het eerste rif. Gelukkig is dit eenvoudig te doen met ons reefsysteem. Dit kan in principe vanuit de kuip. Het waait intussen uit het zuiden met een vrij krachtige wind (5Bft).
Door alle regen begint Lil het intussen wat koud te krijgen en de helling is intussen voorbij haar comfort grens. Ik sta met het zweet op mijn rug achter het stuurwiel.
De wind wakkert nog meer aan en we besluiten nog een rif te steken. Ik krijg het schip daardoor beter onder controle. Intussen meten we een harde wind (7bft).
We varen zo scherp mogelijk langs het Enkhuizerzand, lozen veel wind, maar blijven toch nog gelijk opgaan met Anton. We klokken iets meer dan 7 knopen.
Lil is intussen koud geworden en heeft het niet echt meer naar haar zin. Ze moet alles doen om op de kuipbanken te blijven zitten. Het schip stampt dan ook aardig.
Gelukkig hoef ik niet veel te doen aan zeiltrim en kan ik mij volledig op het sturen concentreren. Dit heeft wel iets weg van vroeger toen ik met Hobie over zee stoof. Ik voel de adrenaline stromen.
Ik heb respect voor Lil want wat ons nu overkomt wilde ik nu net zien te voorkomen. Dit is Lil haar maiden voyage en het risico dat ze de lol verliest is aanwezig.
Na het Enkhuizerzand maakt de Wink een slag naar de dijk om in de beschutting van de dijk naar Lelystad te zeilen.
Ik ken het schip nog niet goed genoeg en durf de stuurautomaat nog niet te proberen met deze windsterkte. Kortom ik blijf aan de wind zeilen en gebruik elke windschifting om hoogte te winnen. We koersen nog steeds op de Flevocentrale af.
Ik zie dat de Wink in rustiger vaarwater is aangekomen. Voor hen is dit vertrouwd en zo ziet het er ook uit. Voor ons echter is het spannend en een avontuur!
We naderen intussen ook de vaargeul en ik zie van bakboord een binnenvaartschip aankomen. Wat lopen die dingen hard! Voorlangs kruisen ga ik niet halen; ik lig op ramkoers!! Overstag gaan kan ik niet langer uitstellen.
Lil is niet zo blij meer maar moet nu toch het schip in de wind zien te houden zodat ik de zeilen kan strijken. Zonder veel uit te leggen stap ik achter het stuurwiel vandaan en loop naar de mast. Intussen verlang ik van Lil dat ze het schip in de wind houdt. Alsof dat vanzelfsprekend is.
Hieruit blijkt maar weer dat ik nog een hoop moet leren, niet zozeer over het zeilen maar over het omgaan met je bemanning.
Anton en Nienke hebben intussen gezien dat we aan het stuntelen zijn en komen informeren of alles ok is. De rest van de conversatie verwaaid in de wind.
Eindelijk heb ik de zeilen gestreken en kunnen we op de motor richting onze thuishaven in Lelystad sturen.
Lil heeft het koud, maar ik geniet nog van de adrenaline rush.
Gelukkig gaat het afmeren in onze box zonder problemen. We laten de zeilen nog even drogen voordat we onze spullen inpakken.
Gelukkig verklaart Lil later dat ze heeft genoten ondanks de kou.
We hebben onze eerste zeiltocht achter de rug en het was geweldig!
