De afgelopen dagen hebben we op Vlieland gelegen. Het weer was wisselvallig en de temperatuur aan de kille kant. We beginnen uitgerust te raken en hebben heerlijk gewandeld en gevliegerd op het strand. Ook dit jaat hebben we weer een kleien storm uitgezeten aan boord; net geen 8 Bft. Lijkt een jaarlijks terugkerend fenomeen te worden op Vlieland; Storm op Vlieland.
Tijdens een dinertje in restaurant Puur, hadden we weer eens een typisch akkefietje. Een drietal jonge gezinnen zitten daar ook te eten als een van de dames in een redelijk vol restaurant op de bank aan tafel de luier van 1 vd koters verschoont. Ik zit met mijn rug er naar toe en hoor dit pas later. De kinderen, duidelijk gewend om zonder toezicht te doen en laten wat ze willen, krijsen de hele tent bij elkaar. Dan ben ik er klaar mee, we kunnen geen gesprek meer aan tafel voeren, roep ik,de tweede keer harder dan de eerste keer, of het iets rustiger kan. De moeder van het krijsende kind zegt ” ik doe hem toch al naar buiten?”. “dat had je een half uur eerder al moeten doen en je verschoont toch geen luier in een vol restaurant” roep ik haar na. Dan komt er een giftig tweede, te groot en te dik, vrouwmens uit die groep zich in de strijd mengen. De energie is kennelijk meer in het groei proces van het lijf gaan zitten in tegenstelling tot een beetje onwikkeling op celebrair nivo. “Waar ik me mee bemoei” spuit als gif tussen haar tanden naar buiten. Het ongeleide projectiel in mij wordt gelanceerd; ” ik schijt toch ook niet bij jou op tafel” dien ik haar van repliek. Nu begint het andere publiek zich aan mijn zijde te scharen. “Jullie moeten lekker bij de Posthoorn gaan eten, daar komen geen kinderen” gutst de tweede gifaanval naar buiten. Gelukkig kunnen wij besluiten om op te stappen en we gaan een borrel drinken met de mensen waarmee voor het voorval in gesprek zijn geraakt, Lea en Andries. Deze moeders moeten nog minstens 20 jaar met deze kleine monsters. Maar monsters worden niet geboren, alleen maar gemaakt. Opvallend genoeg heb ik de mannen niet gehoord of gezien, arme drommels. Waarden en normen is kennelijk iets dat de generaties vanaf de jaren 80 niet meer hebben meegekregen. Wel de mond vol over het hebben van respect, maar niet weten hoe je het toont. Zo jammer.
We hebben een rendez-vous met Janke en Jappie op Terschelling. Met hoogwater vertrekken we uit Vlieland. De wind is 14 kts en we hebben een rif staan voor de zekerheid. Als we de Stortemelk over zijn en op de Vliestroom varen halen we het rif er uit. we hebben stroom tegen dus een beetje extra zeil is broodnodig. De wind is ook niet verder toegenomen en is nu 5 Bft.
Eenmaal in Terschelling krijgen we plaats aan de steiger net voor de schepen die aan de hoofdsteiger liggen. Het is krap inparkeren en ik besluit de boot achterwaarts in te steken en dan op een achter spring de boot op de motor en stuur naar de wal het schip langszij te leggen. Maar 5 Bft dwars op de kop is te veel. Ik krijg de boot parallel aan de steiger maar op 1.5 meter van de kant. Met lijnen trekken we ons tegen de steiger en meren af.
’s Middags halen we Janke en Jappie van de boot.
Wederom liggen we een paar dagen op Terschelling en bezoeken samen met Janke en Jappie het Wrakkenmuseum en leren alles over de Lutine, het goud en de bananenstorm.
